Tijdens de herinneringsdienst ging hij, samen met een grotere neef en nicht, kaarsen aansteken. Van tevoren oefenden we met elkaar hoe dat zou gaan. Dat was mooi vond hij, en vol vertrouwen werden de kaarsen voor oma aangestoken.
Toen het na afloop tijd was om naar huis te gaan, kwam de familie nog even bij me napraten en me gedag zeggen. Al pratend voelde ik opeens twee armpjes om mijn been: ik kreeg een dikke knuffel. Toen ik hem vroeg wat hij ervan vond kreeg ik een prachtig antwoord: “Eerst was het heel spannend, maar eigenlijk is het heel gewoon als iemand doodgaat.” Ik bedankte hem voor zijn hulp, waarop hij zei: “Je moet best veel doen hè als iemand dood is, het was maar goed dat ik kon helpen.” En zo is het…

Waar je echt goed aan doet wanneer kinderen met het verlies van een dierbaar persoon te maken hebben, verschilt per kind en per situatie. In het algemeen is het belangrijk om de dood niet bij het kind weg te houden en ook goed te luisteren naar wat het kind

zelf wil. En wees eerlijk en duidelijk. Draai niet om lastige vragen heen, maar nodig een kind liever uit om vragen te stellen. Alles wat een kind zelf invult met zijn of haar fantasie, blijkt vaak erger of spannender dan de werkelijkheid. Het is waardevol om kinderen mee te geven dat de dood niet raar en eng is, maar onderdeel is van het leven. Dit wordt, o.a. door Manu Keirse, ook wel ‘rouwtaak nul’ genoemd. De eerdere ervaringen die je als kind met de dood hebt, zijn belangrijk voor de manier waarop je hier later mee om kunt gaan.

Dankbaar dat ik de dood een beetje minder spannend heb kunnen maken voor deze kleine man.