Na een korte training bij Stichting Tot Zover ben ik vanaf vandaag ook in te zetten voor een gastles in groep 7/8 in het project 'Doodgewoon in de klas'.
In mijn werk ontmoet ik vaak kinderen, die worden geconfronteerd met het verlies van een dierbare. Het is ook niet zelden de eerste keer dat de dood zo dichtbij komt en dat kan best spannend zijn. Vaak hebben kinderen veel vragen, er zijn veel emoties (bij henzelf en de andere gezinsleden) en ze weten niet goed wat ze moeten of kunnen doen om om te gaan met het verlies en het afscheid. Natuurlijk help ik kinderen en hun ouder(s) tijdens mijn begeleiding daarbij. Maar zou het niet veel beter zijn om op een neutraal moment met elkaar te praten over dood, verlies en afscheidsrituelen? De dood hoort bij het leven, en hoewel het niet makkelijk is, is het goed om de dood, verlies, verdriet en afscheid nemen beter bespreekbaar te maken. Dit geldt in het algemeen, maar wat mij betreft zeker ook voor kinderen. Praten over de dood op jonge leeftijd helpt om later beter om te kunnen gaan met verlies en verdriet.
Nederlands Uitvaart Museum Tot Zover heeft voor leerlingen in groep 7 en 8 het digitale lesmateriaal Doodgewoon in de klas ontwikkeld. Op een luchtige manier en met interactieve werkvormen worden antwoorden gegeven op veel vragen van kinderen. Zo ervaren de leerlingen dat de dood geen eng thema is maar onderdeel van het leven.
Ik ontmoet mevrouw, haar dochter en dochters vriend na een telefoontje van mevrouw eerder die dag. Haar man is stervende, het is fijn dat ik alvast kon komen praten. Zesenzestig is hij pas, en ze noemt het ‘vette pech’ dat er een paar maanden geleden een hersentumor bij hem werd gevonden. “Daar doe je niks aan, dat had niet kunnen worden voorkomen. Misschien is er bij de aanleg van cellen al voor zijn geboorte iets misgegaan. Het is niet erfelijk, er is geen verklaring of oorzaak voor.” Een dappere poging om te relativeren en te accepteren, dat het is zoals het is. Ik hoor hierin ook alle vragen die ze hadden en de onmacht en misschien ook wel boosheid die ze moeten hebben gevoeld toen tot hen doordrong dat hij niet kon genezen en zou gaan sterven.
De naaste familie vond het een mooi gebaar als iedereen een bloem met een persoonlijk kaartje mee zou brengen naar het afscheid van mevrouw. En het wás mooi. Mooi tijdens het afscheid, de bloemenzee die was ontstaan. Waardevol én mooi om nadien alle kaartjes met een persoonlijke herinnering of laatste groet thuis te hebben.
Even voelde ik me de grote boeman, of beter gezegd boevrouw, toen ik de kleinzoon van de mevrouw die overleden was ontmoette. Ik was door m’n knieën gegaan om op gelijke ooghoogte te komen bij onze kennismaking. Zijn moeder zei: “Je mag wel naar die mevrouw haar schoenen kijken hoor, als je het spannend vindt.”
Het laatste weekend van mei is weer het jaarlijkse ‘Weekend van de Begraafplaats’. Begraafplaatsen heten u dan een warm welkom, zij organiseren diverse activiteiten en verstrekken informatie aan degenen die dat willen. Dit om te laten zien dat een begraafplaats een plek is om te zijn, en niet een plek is om te mijden. Meer informatie over het hoe en waarom van het weekend vindt u hier: 
