Woensdagmiddag: ik krijg een bericht van mevrouw. Naar verwachting heeft haar man niet lang meer te leven. We kennen elkaar al, pas 7 maanden geleden begeleidde ik de familie toen ze afscheid moesten nemen van meneer zijn zus. Mevrouw heeft vragen, nu alles anders in is deze tijd. Ze realiseert zich dat niet alles mogelijk zal zijn. Ik beantwoord haar vragen, geef aan dat we zoeken naar andere mogelijkheden, hoop mevrouw enigszins gerust te stellen en laat weten dat ik er voor hen kan zijn als het zover is. Donderdagochtend is het al zover, meneer is overleden.
De wens is om meneer thuis te houden, kan dat? Jazeker, gelukkig kan er ook heel veel wel. In de middag gaat mevrouw met haar kinderen uit huis. Zo kan ik ervoor zorgen dat meneer wordt verzorgd en gebalsemd, zodat er de komende dagen in alle rust afscheid kan worden genomen. En zo gebeurt het: in de dagen die volgen komen naasten, steeds met maximaal twee personen tegelijk, afscheid nemen. En herinneringen delen en hun steun betuigen. Er komen bloemen en kaarten. Er worden persoonlijke woorden op het deksel van de kist geschreven.
En ja, wat had de familie graag voor iedereen tegelijk een afscheid georganiseerd, waarbij ze herinneringen zouden delen en foto’s konden laten zien. In plaats daarvan werd er een prachtig herinneringsblad met de rouwkaart meegestuurd. Met op de voorkant een collage van foto’s, achterop een samenvatting van wat ze zo graag hadden willen delen.
Woensdagmiddag een week later: na dagen van afscheid is dit de laatste dag. Mevrouw, haar kinderen en kleinkinderen zullen meneer begeleiden vanuit huis naar de Essenhof. Aan de uitnodiging om bij vertrek vanuit huis langs de straat te staan - uiteraard met afstand - om hem een laatste eer te bewijzen, is gehoor gegeven. En hoe: wat een mooi gebaar van zo velen om, in stilte en op afstand, hun betrokkenheid en steun aan de familie te laten zien.
Op de Essenhof begeleidt alleen de naaste familie meneer. Wel komt, heel toepasselijk, hier een eskadron meeuwen meneer de laatste eer bewijzen.
Het laatste stuk van de route wordt gelopen, er wordt een allerlaatste groet gebracht. De vier kinderen brengen hun vader weg. Het is zwaar en mooi tegelijk. Het afscheid van deze geliefde man is heel persoonlijk en liefdevol en wordt zó intens beleefd.
Hij was een man om van te houden, en dat hebben ze gedaan. Wat zullen ze hem missen.
Aan het eind van de dag spreek ik mevrouw nog even. “Het was zo’n mooi afscheid, het had niet mooier gekund”, liet ze me weten. Ondanks, of misschien zelfs een beetje dankzij, alles wat in deze tijd niet mogelijk is. Wat een veerkracht in deze dubbel moeilijke tijd! Ik heb een enorme bewondering voor haar.
